Η μεγάλη μέρα έφτασε. Παντρευόμουν τον άντρα των ονείρων μου, όμως ένιωθα άγχος. Κάποιοι από τους συγγενείς του γνώριζαν ότι είχα αντιμετωπίσει μια σοβαρή ασθένεια, αλλά όχι το μέγεθος του προβλήματος. Έλπιζα πως κανείς δεν θα παρατηρούσε την περούκα μου, που έκρυβε την αλήθεια.
Η εκκλησία ήταν γεμάτη κόσμο, το φως έλουζε τον χώρο, και εγώ στεκόμουν δίπλα στον άντρα μου, έτοιμη να αρχίσει η τελετή. Όλα ήταν τέλεια… μέχρι που εμφανίστηκε εκείνη.
Η πεθερά μου. Μια γυναίκα που ποτέ δεν με είχε αποδεχτεί. Πίστευε πως δεν ήμουν αρκετά καλή για τον γιο της, ότι δεν θα μπορούσα να κάνω παιδιά, και ότι εκείνος άξιζε μια «υγιή» σύζυγο.
Με παγωμένο βλέμμα, πλησίασε. Μέσα σε μια στιγμή, με μια απότομη κίνηση, άρπαξε την περούκα μου και την πέταξε στο πάτωμα.
«Δείτε! Είναι φαλακρή!», φώναξε, και ένα σκληρό γέλιο αντήχησε στην εκκλησία. «Σας προειδοποίησα, αλλά κανείς δεν με άκουσε!».
Αμηχανία γέμισε τον χώρο. Κάποιοι καλεσμένοι γέλασαν νευρικά, άλλοι έστρεψαν αλλού το βλέμμα τους. Τα χέρια μου ανέβηκαν στο κεφάλι μου. Ντροπή, πόνος και ταπείνωση, αυτά ήταν τα συναισθήματα που με πλημμύρισαν. Ο κόσμος μου κατέρρευσε.
Ο αρραβωνιαστικός μου με αγκάλιασε σφιχτά, μου ψιθύριζε λόγια παρηγοριάς, αλλά το χέρι του έτρεμε. Και τότε συνέβη κάτι που κανείς δεν περίμενε.
«Μαμά», είπε με μια φωνή σταθερή σαν ατσάλι. «Φύγε από αυτή την τελετή. Τώρα!».
Η πεθερά μου πάγωσε. Δεν περίμενε αυτή την αντίδραση.
«Προσβάλλεις τη γυναίκα που διάλεξα, τη γυναίκα που θα γίνει η μητέρα των παιδιών μας. Θα έδινα τα πάντα για εκείνη. Θυμήσου... κι εσύ πάλεψες με την αρρώστια κάποτε... κι όμως ο πατέρας μου σε αγάπησε όπως ήσουν».
Η εκκλησία βυθίστηκε σε σιωπή. Η πεθερά μου χλώμιασε. Έσκυψε το κεφάλι και έφυγε. Είδα δάκρυα στα μάγουλά της. Οι καλεσμένοι κοιτούσαν σοκαρισμένοι ο ένας τον άλλο.
Ο άντρας μου κράτησε το χέρι μου σφιχτά και μου ψιθύρισε με τρυφερότητα: «Όλα θα πάνε καλά. Θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Ό,τι κι αν έρθει».
0 Σχόλια